8 grudnia – Uroczystość Niepokalanego Poczęcia Najświętszej Maryi Panny

8 grudnia, w Uroczystość Niepokalanego Poczęcia Najświętszej Maryi Panny, obchodzimy święto patronalne Ruchu Światło-Życie. Wiąże się to z dniem 15 czerwca 1973 r., kiedy to w Krościenku nad Dunajcem ówczesny kard. Karol Wojtyła poświęcił figurę Niepokalanej i oddał ruch Niepokalanej Matce Kościoła.

Od tego czasu 8 grudnia jest świętem patronalnym Ruchu, który swoją formacją obejmuje dzieci, młodzież, osoby dorosłe i małżeństwa skupione w Domowym Kościele. Ruchu, który Sługa Boży ks. Franciszek Blachnicki często nazywał dziełem Niepokalanej.

8 grudnia obchodzimy również święto patronalne Instytutu Niepokalanej Matki Kościoła. Jedna rzeczywistość bez drugiej nie mogłaby istnieć. Mówił o tym sam Założyciel – Ruch Światło-Życie rozwija się cały czas w oparciu o diakonię wspólnoty Niepokalanej, Matki Kościoła, która jest wcześniejsza niż Ruch. Nie z Ruchu wyszła Wspólnota, ale ze Wspólnoty wyszedł Ruch. Nie można też temu zaprzeczyć, że bez istnienia tej konkretnej wspólnoty (WNMK), nawet ze wszystkimi brakami i słabościami, powstanie Ruchu Światło-Życie nie byłoby możliwe („Pieczęć charyzmatu”).

My, członkowie Ruchu Światło-Życie, mamy być żywą częścią Kościoła (Domowego Kościoła) – tymi, którzy nieustannie poszukują czegoś więcej dążąc do świętości. Mamy być Nowymi Ludźmi, aby nasza obecność w świecie przemieniała ten świat. Maryja ma być dla nas przewodniczką na drodze odkrywania i realizowania powołania zarówno tego indywidualnego, jak i wspólnotowego, które zawsze charakteryzuje się zdolnością wychodzenia ku Bogu i ku drugiemu człowiekowi, szczególnie teraz kiedy trwamy w dziękczynieniu za jubileusz 50-lecia powstania Domowego Kościoła.

Na tym polega posiadanie siebie w dawaniu siebie. Niech ten dzień będzie radosnym świętowaniem i dziękczynieniem – za moderatorów i animatorów, którzy nas formowali; za wspólnoty, w których wzrastaliśmy; za ludzi, których nam powierzono; za możliwość podejmowania posługi. Niech będzie to też dzień rachunku sumienia – gdzie jeszcze moja miłość jest niedoskonała – i błagania o wstawiennictwo tej, która w miłości i posłuszeństwie Bożemu posłaniu osiągnęła doskonałość.

Moderator Diecezjalny DK Ks. Wincenty Pytlik

Para Diecezjalna Wioletta i Andrzej Jasińscy