W dniach 24 – 26 lutego br. roku, na Jasnej Górze pod hasłem „Kościół żywy” odbyła się 48.Kongregacja Odpowiedzialnych Ruchu Światło-Życie. Kongregacja zgromadziła wielu młodych ludzi, dorosłych, kapłanów, panie z Instytutu Niepokalanej Matki Kościoła oraz małżeństwa z Domowego Kościoła z Polski i z zagranicy: z Niemiec, Irlandii, Czech, Belgii, Wielkiej Brytanii, Białorusi i Słowacji. Wśród nas obecna była para krajowa z Ukrainy Wiktoria i Leonard oraz para krajowa z Litwy Bożena i Krzysztof.

Pierwszy dzień kongregacji zbiegł się z pierwszą rocznicą wybuchu wojny na Ukrainie. Na wieczornej Mszy Świętej u tronu Matki Bożej obecni członkowie ruchu modlili się o pokój i zakończenie wojny. Podczas wieczornej modlitwy do Ducha Świętego mogliśmy zjednoczyć się we wspólnym wołaniu o potrzebne dary i łaski Boże oraz prosić Ducha Świętego o Jego prowadzenie i działanie, abyśmy każdego dnia stawali się świadkami Żywego Kościoła.

W czasie sobotniej jutrzni ks. Jarosław Gąsiorek, posługujący na Ukrainie powiedział: „Potrzebujemy nie tylko pomocy materialnej. Potrzebujemy ludzi, którzy będą do nas przyjeżdżać, którzy nie będą się bali.” Podkreślił, że Słowo Boże umacnia i wyzwala. To Bóg, Pan Życia i Śmierci wyprowadza na Światło. Kościół żywy zaczyna się od tego, że ja żyję w Świetle, wtedy Kościół rodzi się we mnie, a ja jestem gotowy oddać życie dla Chrystusa.

Podczas otwarcia kongregacji moderator generalny Ruchu Światło–Życie ks. Marek Sędek powitał wszystkich zgromadzonych. Oczywiście wśród nas nie mogło zbraknąć ks. bpa Krzysztofa Włodarczyka, ordynariusza diecezji bydgoskiej i delegata KEP ds. Ruchu Światło-Życie, ks. bp Adriana Puta, biskupa pomocniczego diecezji zielonogórsko-gorzowskiej, moderatora krajowego DK ks. dr inż. Damiana Kwiatkowskiego, pary krajowej DK Małgorzaty i Tomasza Kasprowiczów oraz głównej odpowiedzialnej za Instytut Niepokalanej Matki Kościoła Urszuli Pohl.

Ks. Marek Sędek formułując pytanie:  Jakie zadania Pan Bóg nam wyznacza w naszych czasach?, nawiązał do zbliżających się dwóch najważniejszych jubileuszy w naszym ruchu.

Pierwszy, to Jubileusz Aktu zawierzenia Niepokalanej Matce Kościoła i pobłogosławienia figury Niepokalanej przez ówczesnego kardynała Karola Wojtyłę.

Drugi, to 50-lecie pierwszej Oazy Rodzin, która dała początek Domowemu Kościołowi.

Ks. Marek podkreślił, że przeżywanie jubileuszy powinno być po to, aby dziękować Panu Bogu za to, co już dokonało się, przez ten piękny czas 50-ciu lat w naszym ruchu, oraz powinno być czasem zastanowienia się nad tym, co przed nami.

Hasło roku „Kościół żywy” ma nam pomóc odpowiedzieć na wyżej postawione pytanie i stać się drogowskazem do podejmowania działań w naszej wspólnocie, ale nie tylko. Nasz ruch ma być ruchem posoborowego kościoła, Kościoła żywego, mającego swoje odzwierciedlenie w naszych rodzinach, parafiach. Następnie została przedstawiona piosenka roku. Tegoroczną piosenką roku została wybrana piosenka Darka Madejskiego „Żywy jest Kościół Twój”. Darek Madejski wraz z żoną Martą są członkami DK Archidiecezji Częstochowskiej.

Kolejnym punktem kongregacji był wykład dr hab. Aleksandra Bańki. Pan Aleksander w prosty i ciekawy sposób ukazał wizję Kościoła wg Papieża Franciszka. Zwrócił uwagę, że Kościół jest zarazem synodalny i hierarchiczny.

Porównanie hierarchiczności Kościoła do szkieletu utrzymującego pozostałe części ciała pokazuje, jak bardzo hierarchiczność w Kościele, ale także w naszej wspólnocie jest potrzebna.  Organizm bez szkieletu się rozleci. Szkielet spaja i jest zintegrowany. Szkielet pełni funkcję służebną, niezbędną do prawidłowego funkcjonowania pozostałych struktur. Dlatego, jak podkreślił pan Aleksander synodalność nie jest wbrew hierarchiczności. Papież pragnie Kościoła braterskiego, czułego, bliskiego, budującego wzajemne relacje oparte na Miłości w Duchu Świętym. Nasuwa się myśl, że taki powinien być Kościół żywy, Kościół przyszłości. Naszym zadaniem jest, aby taki Kościół tworzyć.

Kolejną konferencję wygłosił o. Bartłomiej Parys ze zgromadzenia Księży Misjonarzy Werbistów.  Ukazując elementy teologii Żywego Kościoła u ks. Franciszka Blachnickiego, o. Bartłomiej przytoczył wiele cytatów naszego Założyciela, które zachęcają do głębszego poznawania i częstszego sięgania po publikacje ks. Franciszka. Prelegent już na początku swojego wykładu postawił pytanie: „Jak Ruch Światło-Życie ma stać się Żywym Kościołem?”

Słuchając o. Bartłomieja można wyłonić kilka istotnych wniosków:

– Duch Święty jako Osoba zostaje nam dany i posłany do nas, aby działał w nas i przez nas. Życie Kościoła jest życiem osobowym, ponieważ Kościół zaczyna się w osobie, dlatego budowanie Żywego Kościoła zaczyna się od nas.

– Spotkanie z Duchem Świętym i doświadczenie Jego darów, przyczynia się do budowania Żywego Kościoła. Dlatego, wiara wyraża się w modlitwie.

– Żywy kontakt z Pismem Świętym jest potrzebny, aby doświadczyć Żywego Kościoła, ponieważ daje nam możliwość osobowego spotkania z Bogiem.

– Należy powrócić do nazywania Eucharystii Zgromadzeniem Eucharystycznym.

– Żywa liturgia, to spotkanie się z Żywym Bogiem, który jest Żywą Osobą pragnącą z nami nawiązać kontakt.

– Żywy Kościół powinien być oparty na idei  Ecclesia Mater – Mater Ecclesiae. Maryja jest źródeł Nowego Życia i rozwoju Żywego Kościoła. Musimy świadomie uczestniczyć w Żywym Kościele przez Maryję i w Maryi.

Po przedpołudniowych konferencjach nadszedł upragniony czas na Zgromadzenie Eucharystyczne, któremu przewodniczył ks. abp Wacław Depo, ordynariusz archidiecezji częstochowskiej. W homilii abp Wacław podkreślił, że Żywy Kościół nieustannie nas wzywa do modlitwy, pokuty i dawania świadectwa. Wspólnota z Jezusem wymaga od nas poświęcenia, pamiętając, że tylko Chrystus zapłacił największą cenę, biorąc nasz grzech na siebie.

Jezus Chrystus wybiera tych, których chce i wyzwala tych, którzy chcą być przez Niego wyzwoleni. Na koniec ks. arcybiskup wypowiedział piękne słowa modlitwy skierowane do Maryi: „Maryjo powiedz Chrystusowi o nas, którego przyszliśmy zaprosić w nasze nieznane jutro”.

Modlitwa ta wprowadziła nas w popołudniowe treści wykładu, którego tematem była „Rola Maryi w budowaniu Kościoła Żywego”. Ks. prof. Janusz Lekan, prowadzący wykład, ukazał Maryję jako uczennicę, matkę i oblubienicę. Maryja wskazuje nam drogę wiary. Jest Matką wszystkich wierzących, a jej macierzyństwo rodzi nas do wiary i uczy czystej miłości. Idziemy pod jej opieką modląc się, a Ona wstawia się za nami. Maryja stała się dla nas wzorem oblubieńczej relacji z Jezusem, która przy boku Syna przywraca nam utraconą godność Dziecka Bożego. Dlatego tworząc Żywy Kościół, możemy go tworzyć jedynie przez Maryję i z Maryją.

Posumowaniem dnia były nieszpory pod przewodnictwem bpa Adriana Puta z błogosławieństwem nowo przyjętych członków Stowarzyszenia Diakonii Ruchu Światło-Życie, oraz Unii Kapłanów Chrystusa Sługi. Wypowiedziane słowa: „ chcę służyć” poruszyły nasze serca, pytając, w jaki sposób mogę służyć Jezusowi w moim małżeństwie i w naszej wspólnocie.

W niedzielę, w czasie jutrzni ks. Piotr Kulbacki podkreślił, że Kościół Żywy ma swój program życia i działania, którego fundamentem jest charyzmat pozostawiony nam przez ks. Franciszka Blachnickiego. Kościół Żywy opiera się na liturgii, która uobecnia liturgię niebieską, a my jesteśmy zaproszeniu do ciągłego odkrywania piękna liturgii, którą sprawuje sam Chrystus.

Kolejnym punktem dnia był wykład moderatora krajowego DK, ks. dr inż. Damiana Kwiatkowskiego. Tematem przewodnim było pytanie: „Czym dla rodzin Domowego Kościoła jest Kościół Żywy?” Ksiądz Damian  powiedział, że Kościół żyje w rodzinie i w rodzinie Kościół się ujawnia, a rodzina jest małym kościołem. O tym, Jak ważna jest rodzina dla Kościoła i Kościół dla rodziny, oraz o wychowywaniu dzieci w wierze, mówili w  swoim świadectwie Agnieszka i Piotr Kilian, którzy przez 18 lat przebywali w Kanadzie, a obecnie mieszkają z czwórką dzieci w Polsce. Zdecydowali się wrócić do kraju, aby móc w wierze wychowywać swoje dzieci. Piękna i heroiczna postawa Agnieszki i Piotra pokazuje nam, na czym polega świadome rodzicielstwo i potraktowanie na poważnie Pan Boga i przysięgi małżeńskiej, w której zawarte są słowa, że przyjmiemy i po katolicku wychowamy dzieci. Świadkami tego, że „ Pan Bóg się nie męczy ani nie nuży” było małżeństwo Ani i Filipa Walkowiaków, którzy trzy razy podejmowali próbę wstąpienia do Domowego Kościoła. Dopiero za trzecim razem, kiedy była to ich decyzja, nie rodziców, nie rodzeństwa, niczym nie przymuszeni, a dotknięci łaską Boga i otwarci na nią, zaczęli formować się w naszej wspólnocie zachwycając się jej pięknem podczas spotkania kręgu i udziału w rekolekcjach.

Przedostatnim punktem dnia było podjęcie przez ks. Marka Sędka próby oceny „Jak realizujemy dziś ideę Kościoła Żywego”?  Dokonując analizy ks. Marek stwierdził, że jesteśmy ruchem, który może nieporadnie, ale wciąż podejmuje wysiłki do budowania wspólnot żywego Kościoła. Staramy się być wierni podstawowym założeniom eklezjalności ruchu, który w centrum stawia relację z Chrystusem. Jest to nam dane i zadane przez naszego Założyciela Ojca Franciszka. Nasz charyzmat jest darem dla Kościoła, który nie stracił na aktualności. Czas jubileuszy jest zachętą do spoglądania w przeszłość, na stan obecny i wyciągnięcia wniosków na przyszłość. Musi to być także czas przebaczania, przepraszania i pojednania.

Kongregacja zakończyła się Zgromadzeniem Eucharystycznym w kaplicy Matki Bożej, pod przewodnictwem ks. bpa Krzysztofa Włodarczyka, który w wygłoszonej homilii przypomniał nam, że celem naszego życia jest niebo. Sensem naszego ziemskiego życia jest zapatrzenie się w Jezusa Chrystusa i wspólne z nim pielgrzymowanie. Będziemy wtedy w stanie modlić się i walczyć, abyśmy nie ulegli pokusie. Parafrazując słowa naszego hymnu narodowego możemy śmiało powiedzieć: dał nam przykład Jezus Chrystus, jak zwyciężać mamy.

48. Kongregacje Ruchu Światło-Życie prowadzili dla nas Katarzyna i Paweł Maciejewscy, poprzednia para krajowa DK, którzy w niezwykle profesjonalny i humorystyczny sposób wprowadzali nas w kolejne punkty programu i troszczyli się, abyśmy byli Kościołem żywym.

Jesteśmy wdzięczni Bogu za dar posługi pary diecezjalnej, która daje nam możliwość szerszego spojrzenia na cały nasz ruch, na działania w nim podejmowane i poznawanie cudownych ludzi posługujących w ruchu. Uczestnictwo w kongregacji ożywia naszą wiarę, miłość małżeńską i rodzinną. Sprawia, że uczujemy się częścią ruchu i otwiera nasze serce na potrzeby sióstr i braci. Umacnia nas w posłudze, abyśmy nie zmarnowali daru Kościoła żywego i charyzmatu naszej wspólnoty. Wszystko zawierzamy Maryi i idziemy dalej pod Jej opieką. Ona pielgrzymuje z nami i wstawia się za nami, bo nie ma Kościoła żywego bez Maryi.

Wioletta i Andrzej Jasińscy